Psy ras olbrzymich

Olbrzymie psy z różnych stron świata - str. 1

Olbrzymy - niezwykłe, imponujące psy. Niektóre zwracają uwagę ogromnymi rozmiarami, inne są mniejsze, ale zwartej budowy, silnie umięśnione.

Przez setki, a nawet tysiące lat broniły ludzi i ich zwierzęta przed rabusiami i drapieżnikami, pilnowały dobytku, prowadziły stada, pomagały w polowaniach, niestety, uczestniczyły też w walkach. W wielu regionach nadal wykonują te zadania, ale też znamy je jako doskonałe psy stróżujące, także obronne, a jednocześnie wspaniałe psy rodzinne.

Były hodowane w różnych regionach i warunkach, ale powierzano im podobne zadania i stawiano podobne wymagania, dlatego też olbrzymie psy - choć nie dotyczy to wszystkich - posiadają wiele wspólnych cech. Są silne, odważne i bardzo dobrze znoszą trudne warunki pogodowe. Swojemu opiekunowi są bezgranicznie oddane, jego rodzinę i mienie gotowe bronić przed każdym zagrożeniem, wobec dzieci są łagodne, wobec obcych nieufne, a w stosunku do innych psów agresywne. Cechuje je terytorialność i niezależność, zarazem są bardzo inteligentne i pojętne. Z reguły spokojne, zrównoważone, opanowane - są wspaniałymi kompanami, towarzyszami w pracy i codziennym życiu.

Większość z nich wymaga opiekuna z dużym doświadczeniem, umiejącego zdecydowanie narzucić swoje przywództwo. Wszystkie olbrzymy - także ze względu na ich wielkość - potrzebują socjalizacji i konsekwentnego szkolenia od najwcześniejszego okresu. Dobre wychowanie jest niezbędne, jeżeli wielki pies ma być wielkim przyjacielem, a nie wielkim problemem.

Za psy olbrzymie przyjęło się uznawać te, których waga przekracza 45 kg. Oto rasy, których przedstawiciele taką masę osiągają, a często znacznie przekraczają.

ABRUZZESE MASTIFF

© Źródło: http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/4/48/Maremma.jpg, fotografiert 2003 in der Toskana bei der Arbeit an einer Schafherde, licencja: [CC-BY-SA 3.0] http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/

Abruzja (region położony w centralnych Włoszech, nad Morzem Adriatyckim) dąży do zachowania i promowania rasy "mastiff Abruzzo" jako odrębnej od uznanego przez FCI owczarka Maremma-Abruzzese. Sprawa jest kontrowersyjna, co nie przeszkadza w prezentacji tych wspaniałych, a mało znanych psów.

Mastify Abruzzese używane były od tysiącleci przez rolników Abruzji do pilnowania i obrony bydła i owiec. Skutecznie bronią stad nawet przed niedźwiedziami i wilkami. Charakterystyczne jest zakładanie im metalowych obroży z długimi kolcami (vreccale), aby ochronić gardło przed atakami wilków.

Są to psy wielkich rozmiarów, osiągające do 80 kg wagi i mierzące ok. 75 cm wzrostu. Głowa tego mastifa jest duża i szeroka, z silnym pyskiem i szczękami. Ciało ma barczyste i muskularne, z głęboką klatką piersiową i mocnymi łapami. Szata może być różnej długości. Maść wyłącznie czysto biała, perłowa lub w odcieniach kości słoniowej.

Ten potężny molos nie nadaje się do roli miejskiego pupila. Charakteryzuje go nieprzyjazny stosunek do innych psów i nieufność wobec obcych. Zarazem jego inteligencja i lojalność sprawiają, że jest doskonałym towarzyszem dla doświadczonego właściciela. Jest bardzo terytorialny i zdecydowanie będzie bronił swojego pana, jego rodzinę i dom - to świetny pies stróżujący.

Poza Abruzją mastify te znane są w Stanach Zjednoczonych i Norwegii.

AKBASH DOG

© Źródło: http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Turkish_akbash.jpg, źródło: http://flickr.com/photos/teddyllovet/2325476203/sizes/l/, autor: Teddy Llovet, licencja: [CC-BY 2.0 Deed] http://commons.wikimedia.org/wiki/Category:CC-BY-2.0

Jest to bardzo stara rasa o niejasnym pochodzeniu. Jej przodkowie na teren dzisiejszej Turcji przybyli wraz z Grekami, kiedy w Azji Mniejszej tworzono kolonie greckie. Obecnie akbash występuje na zachód od Ankary. Chroni stada owiec przed wilkami i innymi drapieżnikami.

Budowa akbasha łączy charakterystyczne cechy molosa i charta. Jest to pies wysoki, długonogi i muskularny, o imponującej wielkości zdradzającej dużą siłę. Długość ciała jest nieznacznie większa od wysokości w kłębie. Głowa szeroka, klatka piersiowa głęboka. Psy są zwykle wyższe i masywniejsze od suk.

Akbash to odważny i niezależny obrońca zwierząt hodowlanych. Szybki i zwinny. Potrafi bronić stada nawet przed niedźwiedziem. Rozdrażniony lub sprowokowany może być nieobliczalny, a tym samym niebezpieczny. Ma silnie rozwinięty instynkt terytorialny. Jako towarzysz domowy jest wierny i łagodny. Akceptuje dzieci i zwierzęta domowe. Pozostaje powściągliwy i podejrzliwy w stosunku do obcych.

Potrzebuje ciągłego zajęcia, nie nadaje się do trzymania w warunkach miejskich. Bardzo odporny na niekorzystne warunki klimatyczne, rzadko choruje i ma niewielkie wymagania bytowe.

Międzynarodowa Federacja Kynologiczna (FCI), nie uznaje rasy akbash, gdyż uwzględnia te psy jako odmianę rasy anatolian.

AKITA AMERYKAŃSKA

Akita amerykańska (dawniej "duży japoński pies") stała się zupełnie inna, niż akity w Japonii, kraju pochodzenia rasy. W Stanach rozwinęła się własna odmiana, której cechy charakterystyczne i typ pozostają nie zmienione od 1955 r.

Jest to pies o mocnej budowie i dużej masie - do 50 kg. Charakterystyczna jest głowa o kształcie dwóch równobocznych trójkątów odwróconych i stykających się ze sobą podstawą. Dopuszczalne są wszystkie typy umaszczenia.

Są to psy z natury ciche i czujne. Nieufne wobec obcych. Dość niezależne, wymagają doświadczonego opiekuna. Mogą być agresywne wobec innych psów.

Do końca 2005 r. rasa ta nazywana była "duży japoński pies", co było efektem protestu japońskich kynologów przeciw nazywaniu tych psów akitami. Od stycznia 2006 r. rasa powróciła w klasyfikacji FCI do grupy V, pod nazwą "akita amerykańska".

AKSARAY MALAKLI

Aksaray Malakli (Aksaray Malaklisi) pochodzi z prowincji Aksaray w Centralnej Anatolii i jest najpotężniejszym z psów tureckich. Podobnie jak kangal, z którym nie należy go mylić, jest unikalnym psem tureckim, bywa nazywany "Lwem Anatolii".

Malakli to potężny pies, który osiąga wzrost od 65 do 95 cm w kłębie i wagę od 50 do nawet 125 kg. Jest bardzo podobny do kangala, ale różni się od niego masywną, szeroką głową i wiszacymi faflami (stąd jego nazwa "malakli").

Jest to pies niezwykle silny i aktywny. Urodzony stróż, z natury niezależny i terytorialny. Może wydawać się leniwy, ale jest zaskakująco zwinny i szybki. Wrogo nastawiony do obcych, agresywny wobec innych psów. Wykorzystywany do pilnowania zwierząt gospodarskich.

Rasa nie jest uznawana przez żaden związek kynologiczny, ale prawdopodobnie trwają prace nad jej opisem.

AMERICAN MASTIFF

© Źródło: http://commons.wikimedia.org/wiki/File%3AAM.Suma.jpg, By Michelleparlier (Own work) [CC BY-SA 3.0 (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0) or GFDL (http://www.gnu.org/copyleft/fdl.html)], via Wikimedia Commons

Rasa pochodząca ze Stanów Zjednoczonych. Duży pies o wzroście dochodzącym do 91 cm i wadze do 91 kg. Umaszczenie płowe, pręgowane lub morelowe.

Kocha dzieci i jest całkowicie oddany swojej rodzinie. Nie jest agresywny, ale w razie zagrożenia staje w obronie rodziny, zwłaszcza dzieci. Jest psem mądrym, łagodnym, cierpliwym i wyrozumiałym. Spokojny, ale odważny.

Nie ma problemów zdrowotnych. W tym - co go wyróżnia - z dysplazją stawów biodrowych.

ANATOLIAN

Źródło: http://pixabay.com/en/anatolian-shepherd-164085/, autor: Kaz, licencja: CC0 Public Domain

Anatolian (owczarek anatolijski) jest zaliczany do grupy molosów w typie górskim. Duży turecki pies pasterski, wyhodowany w Anatolii, wywodzący się prawdopodobnie od molosów, które zostały sprowadzone przez plemiona przybyłe około 1000 lat temu na tereny obecnej Turcji.

Tureckie psy pasterskie cechuje lojalność wobec przewodnika. W większości są nieufne w stosunku do obcych i wymagają szkolenia w zakresie posłuszeństwa. Są odporne na surowe warunki klimatyczne.

W Turcji jest wykorzystywany jako pies pasterski do pilnowania owiec. Cieszy się dużą popularnością w Stanach Zjednoczonych.

Międzynarodowa Federacja Kynologiczna (FCI) uznała jeden wzorzec dla owczarka anatolijskiego. Psy takie jak: kangal i akbash ujęte są jako odmiany jednej rasy, co u niektórych kynologów i hodowców tureckich wywołuje głosy sprzeciwu. Działania klubów zarówno w Stanach Zjednoczonych, czy w Wielkiej Brytanii zmierzają do traktowania tych odmian jako ras i zachowania ich odrębnych hodowli.

ARMENIAN GAMPR

Ojczyzną rasy jest Wyżyna Armeńska. Poza nią psy te są bardzo rzadkie i bardzo mało znane. W kwietniu 2011 roku IKU (International Kennel Union), organizacja działająca w 17 krajach, oficjalnie uznała rasę Armenian Gampr jako narodową rasę Armenii. W Stanach Zjednoczonych działa "Armenian Gampr Club of America".

Armenian Gampr jest wielkim, silnie zbudowanym psem, obdarzonym muskularnym ciałem i masywną głową. Potężne, zarazem pełne wdzięku psy tej rasy mają dość zróżnicowany wygląd, ale podobne cechy psychiczne i umiejętności.

W rodzinnych stronach używane do pilnowania stad i domostw, również przed wilkami i niedźwiedziami. Przy czym funkcje te doskonale pełnią instynktownie, bez specjalnej tresury.

W USA wspócześnie są też psami rodzinnymi. Są miłe i kochające dla swojej rodziny i przyjaciół, ale wciąż ostre i stające w obronie ludzi i ich dobytku, gdy jest to konieczne. Są pojętne i inteligentne, wykazujące się opanowaniem w stresujących sytuacjach. Cechą tej rasy jest niezależność - jeżeli uzna, że potrzebujesz ochrony, będzie cię chronił. Szczególne więzi tworzą z dziećmi i kobietami w rodzinie, zarazem rozpoznają i respektują pozycję przewodnika stada.

Wymagają poważnego traktowania - należy je socjalizować i wychowywać od najwcześniejszego okresu budując więzi wzajemnej przyjaźni.

ARYAN MOLOSSUS

Aryan Molossus (Khorasani Fighting Dog, Aryan Mastiff) to starożytna rasa hodowana w Afganistanie. Prawdopodobnie spokrewniona z tureckim kangalem i mastifem tybetańskim, według innych źródeł ma ścisłe powiązania z starymi perskimi mastifami i innymi rasami azjatyckimi.

Jest to ogromny pies o wzroście do 86 cm i wadze przekraczającej 82 kg. Jego ciało jest muskularne o silnej budowie. Luźna skóra wokół głowy i gardła ma go chronić w czasie walki. Ma głęboką klatkę piersiową, silne i muskularne łapy, ogon noszony wysoko i zawinięty, sierść krótką i gęstą z obfitym podszerstkiem, oczy o ciemnym zabarwieniu. Maść najczęściej czarna z białymi znaczeniami, ale występują też inne barwy.

Jest to rzadka rasa hodowana w izolacji. Niewiele wiadomo o charakterze tych psów. Niewątpliwie są bardzo agresywne wobec innych psów i nietolerancyjne w stosunku do obcych.

Aryan Molossus wykorzystywany był do rozstrzygania plemiennych sporów. Gdy wieśniacy spierali się o pastwiska, stada kóz, czy z innych powodów, każda ze stron wystawiała swojego psa do walki. Jej wynik uznawany był za ostatecznie rozstrzygający spór. Psom barwiono ogony, aby przeciwnicy mogli łatwo identyfikować je w trakcie walki. Walczyły często do śmierci. Prawdopodobnie te okrutne praktyki stosowane są do dziś.

BANDOG

Rasa kontrowersyjna - przez jednych uznawana za niebezpiecznego mieszańca, przez innych za rasowego psa o wartościowych cechach. 30 marca 2007 roku w czasie Światowej Wystawy U.C.I. bandog został oficjalnie uznany za rasę. Psy te są wystawiane, robią championaty, mają rodowody U.C.I. Rasa nie jest jednak uznawana przez FCI.

Amerykański weterynarz Swinford zamierzał wyhodować dobrego, zdrowego psa obronnego. W tworzenie rasy zaangażowali się hodowcy z Anglii, Ameryki i Australii. Swinford zmarł niedokończywszy swojej pracy, ale inni ją kontynuowali. Bandogi, sprowadzone z USA pojawiły się pod koniec lat 80-tych na Słowacji. W krajach Europy zachodniej nie zdobyły popularności.

Bandog ma być psem szczupłym, sprawnym, umięśnionym. Nie lubi biegania na długie dystanse, ale uwielbia wielogodzinne spacery. Rasa zdrowa, pozbawiona większości problemów typowych dla molosów.

Bardzo przywiązany do opiekuna i rodziny, opiekuńczy wobec dzieci i innych zwierząt w domu. Wyjątkowo czujny stróż, raczej obserwuje, nie wszczyna niepotrzebnych alarmów. Nie jest konfliktowy, ale sprowokowany przez obcego psa staje się niebezpieczny. Chętnie pracuje i szybko się uczy. Wymaga jednak doświadczonego opiekuna - stosowanie w wychowaniu przemocy, bądź celowe uczenie agresji doprowadzi do wyszkolenia osobnika niezwykle groźnego. Właściwie prowadzony będzie wspaniałym przyjacielem rodziny czuwającym nad jej bezpieczeństwem.

BERNARDYN

Rasa psa zaliczana do grupy molosów w typie górskim, znana co najmniej od XVII wieku, wyhodowana przez szwajcarskich mnichów do pełnienia funkcji psa pociągowego i psa-towarzysza. Jest narodową rasą Szwajcarii. Obecnie bernardyny są nieczęsto spotykanymi, ale dobrze znanymi psami do towarzystwa, stróżującymi i gospodarskimi. Przedstawiciele tej rasy należą do największych i najcięższych psów.

Rasa wzięła nazwę od klasztoru kanoników regularnych na Wielkiej Przełęczy św. Bernarda. Został on założony około 1050 r. przez św. Bernarda z Menthon. Dawne kroniki zaginęły lecz wiadomo, że mnisi wyhodowali w XVII wieku (w 1660 roku) bernardyny pełniące rolę psów stróżujących i pociągowych. Z czasem przejęły funkcję górskich przewodników wyszukujących i ratujących pielgrzymów zaginionych w górach, we mgle lub śnieżycy.

Są to psy bardzo wysokie, muskularne, o potężnym kośćcu, zwartej budowie i dużej masie. Pierwotne psy były nieco mniejsze, gdyż osiągały do 50 kg. Zdarzają się przypadki bernardynów o masie ciała przekraczającej 100 kilogramów.

Psy tej rasy – głównie odmiany krótkowłosej – są wykorzystywane w ratownictwie górskim i w poszukiwaniach różnego typu. Trzymane są też jako psy stróżujące bądź domowe, rzadziej jako pociągowe. W wypełnianiu roli psa stróżującego pomaga im olbrzymia, wzbudzająca respekt sylwetka.

Bernardyny są łagodnymi, wiernymi i przyjacielskimi psami, nieufnymi wobec obcych. Znane ze swojej lojalności, spokoju, tolerancji w stosunku do innych zwierząt oraz dzieci. Bardzo skore do zabawy, niezależnie od wieku. Wyróżniają się wysoką inteligencją, dobrze wychowane są bardzo posłuszne. Ogromnie przywiązują się do swoich właścicieli – nierzadko stają w ich obronie, gdy grozi im jakiekolwiek niebezpieczeństwo.

BERNEŃSKI PIES PASTERSKI

© Źródło: http://www.flickr.com/photos/bellissima_italia/4202662011/in/photolist-7pnJZR-aNEg9k-92VJgN-41UGgj-6ZP9ca-dfqrTV-dhuCQt-aNEkrz-5iwkEC-6ZP56p-41QHXg-5S53Pf-hMEwkw-9S7pJ1-7SMqUz-dxQHMm-kLqsf5-93Xknc-niUQXw-5iwar1-5iw8Xo-nnHVh8-9cNXbw-aTsdER-oL14PV-4mLCre-98EvTJ-gNQHH1-eGzaXL-iaxJr4-db4e42-aPVdKP-bqTdFh-eivsgo-bsKEsw-9MRPNe-fKZVov-5iw8nY-6Jw1W5-6uCmum-cPViu7-7SQELN-hq3iDh-7SQBRd-7SQJkq-7SMjmz-durv81-a4xrMp-7SMqqr-7SMp9c/, autor: Yvon, licencja: [CC-BY 2.0 Deed] https://creativecommons.org/licenses/by/2.0/

Przodkowie dzisiejszych berneńskich psów pasterskich dotarli na tereny Szwajcarii wraz z legionami rzymskimi.

Odkryto tę rasę na przełomie XIX i XX wieku, na terenach Prealp w okolicach Schwarzenburga. Psy te występowały także w dolinie Emmental, niedaleko Berna i Burgdorfu jako psy pilnujące obejścia oraz zwierzęta hodowlane, a także jako psy zaganiające. Gdy na terenach nizinnych Szwajcarii zaczęły powstawać w dużej liczbie serownie, berneńczyki wykorzystywano dodatkowo jako psy transportujące, zaprzęgane do wózków z nabiałem. Opisywano je wówczas jako duże, masywne zwierzęta z głową o mocnej budowie i najczęściej czarnym umaszczeniu (wierzono, że czarne psy odpędzają złe duchy, dlatego preferowano taką maść).

W 1899 roku powstał Związek Kynologiczny "Berna" zrzeszający hodowców psów rasowych z kantonu berneńskiego. Po międzynarodowej wystawie w Bernie w 1904 roku, psy tej rasy zostały zauważone i docenione przez środowisko kynologów. Od tamtej pory zaczęło wzrastać także zainteresowanie tą rasą osób o wyższym statusie materialnym, takich jak handlowcy czy fabrykanci. W 1913 roku rasa została uznana przez Szwajcarski Związek Kynologiczny.

Berneński pies pasterski jest mocny, duży, lecz nie ociężały.

Obecnie jest hodowany jako pies rodzinny, pełni też rolę stróża. Sprawdza się w terapii chorych, pracuje z osobami niepełnosprawnymi. Nadaje się do szkolenia na psa towarzyszącego, tropiącego i ratowniczego – lawinowego oraz gruzowego. Ze względu na swoją wagę rzadko startuje w konkursach na sprawność i zwinność (agility), ale może brać udział w konkursach posłuszeństwa (obedience).

Psy tej rasy są łagodne i przyjazne w stosunku do ludzi. Tolerują dzieci i są wobec nich ostrożne, cierpliwe i opiekuńcze. Nie są agresywne w stosunku do gości, przechodniów czy innych zwierząt. Mimo to posiadają instynkt stróża – zaniepokojone alarmują. Wymagają bliskiego kontaktu z człowiekiem, a pozbawione otoczenia ludzi stają się lękliwe. W ich rozwoju i wychowaniu bardzo ważną rolę pełni wczesna socjalizacja. Potrzebują sporo ruchu.

BIAŁY OWCZAREK GRECKI

Biały owczarek grecki (Leuko Helliniko Tsompanoskulo, White Greek Shepherd) przez wielu jest uważany za odmianę owczarka greckiego (Hellenikos Poimenikos), ale różnice istotnych cech fizycznych i osobowości wskazują jednak na odrębną rasę. Prawdopodobnie wywodzi się od tureckiego Akbasha. Występuje w wielu rejonach Grecji.

Leuko helliniko tsompanoskulo to duży pies (psy 68 -75 cm, suki 65 -72) w typie molosa górskiego o eleganckim, arystokratycznym wyglądzie. Ma harmonijną sylwetkę, jest mocnej budowy, dobrze umięśniony, sprawia wrażenie silnego, ale nie ciężkiego. Jego sierść jest długa, lekko falista, gęsta i nieco twarda w dotyku, z bogatym podszerstkiem. Umaszczenie białe.

Może wydawać się leniwy i ociężały, gdy nie ma w pobliżu żadnego zagrożenia, ale potrafi być szybki i wytrwały, gdy zajdzie potrzeba. Jest inteligentny i przyjazny wobec ludzi ze swojego otoczenia.

Białe owczarki greckie przez wieki były hodowane w górzystych regionach kraju do ochrony zwierząt gospodarskich. Są wykorzystywane do obrony przed złodziejami i wilkami, czasem też jako psy do walki przy rozstrzyganiu sporów pomiędzy właścicielami stad.

BLOODHOUND

© Źródło: https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/f3/Bloodhound_Trials_Alton_2008.jpg/800px-Bloodhound_Trials_Alton_2008.jpg, autor: John Leslie ("Contadini"), licencja [CC-BY 2.0 Deed] https://creativecommons.org/licenses/by/2.0/

Współczesne Bloodhoundy są potomkami w głównej linii psów św. Huberta, które przez wiele stuleci były hodowane w klasztorze w Ardenach, całkowicie izolowane od możliwości krzyżowania się z innym psami. Psy św. Huberta bezpośrednio wywodziły się od dawnych gończych psów celtyckich, które opaci, jako zapaleni myśliwi objęli swoją opieką. W 1066 roku Wilhelm Zdobywca sprowadził je do Anglii. Aktualnie FCI nie rozróżnia psów św. Huberta i Bloodhoundów, przyjęło dla nich jeden wzorzec, który opisuje psa głównie w typie angielskim.

W wyglądzie bloodhounda najbardziej charakterystyczne są duże fafle, zwisające nawet 5 cm poniżej żuchwy oraz wąska głowa z wyraźnym guzem potylicznym i z pofałdowaną obfitą skórą. Obecny bloodhound nie jest już psem powolnym ani ociężałym, takie psy nie są pożądane w hodowli, która stawia na psa energicznego, szlachetnego, masywnego i kościstego, ale nie limfatycznego.

Pies o nadzwyczaj czułym węchu i pasji poszukiwawczej, sprawdza się przede wszystkim jako znakomity sojusznik policji i służb ratowniczych, podczas gdy nie używa się go już do polowań, choć z powodzeniem startuje w konkursach myśliwskich dla tropowców. Jest pierwszą rasą, która została wykorzystana w służbach porządkowych - miało to miejsce w roku 1805 w Anglii. Dziś bloodhoundy i ich krzyżówki są chętnie używane przez służby śledcze w wielu krajach, przede wszystkim w Wielkiej Brytanii i USA.

Bloodhound w stosunku do obcych jest nieufny, w pracy uparty i zacięty, dla znanych mu osób łagodny i serdeczny.

BOERBOEL

Rasa psa w typie molosa, wyhodowana w RPA, użytkowana jako pies obronny, stróżujący i pies-towarzysz. Zarejestrowana początkowo tylko w RPA, stopniowo zyskała popularność na całym świecie.

Do południowej Afryki przodkowie tej rasy trafili wraz z Burami. Były to głównie psy w typie mastifa i buldoga. Krzyżowały się z psami rdzennych mieszkańców – Hotentotów.

Ich pierwotnym przeznaczeniem była ochrona zwierząt gospodarskich przed dzikimi zwierzętami (szakale, cywety, hieny, pantery). Wykorzystywane były przez farmerów również do zaganiania bydła.

Boerboel to duży pies charakteryzujący się masywną budową i harmonijną sylwetką. Maść różna - występują osobniki o umaszczeniu szarym, żółtym, brązowym lub pręgowanym.

Boerboele są psami ze skłonnością do dominacji, lecz po odpowiednim szkoleniu nie powinny sprawiać problemów. Jako duże psy z silnym instynktem terytorialnym muszą być socjalizowane z otoczeniem od szczenięcia. Z powodu skłonności do ataku na obcych, źle ułożone osobniki mogą stanowić zagrożenie dla otoczenia.

Potrzebują kontaktu z właścicielem i zostawione w domu na długi czas mogą mieć skłonności destruktywne. Z reguły uczone są nie warczeć na ludzi, nawet na swoim terenie, w czasie obecności właściciela, jednak wciąż pozostają bardzo czujne i nieufne.

BORZOJ

© Źródło: http://www.flickr.com/photos/ferlinka/2109502833/in/photolist-4dpKGv-48sXSK-31qMG7-48tisK-48xeFN-48x8tm-48sYk2-4s2WhJ-4qAJET-5d3WH9-2oYPa3-2oYT1f-2oYSDf-2oYUfh-9WNpFX-2oYCQJ-2oUn9r-2oYGt9-2VDkeQ-2oYQ7N-2oYGdJ-2oYG8y-31qoH5-2oUo4p-2oYGX7-2oUnbD-31msht-2oYW27-31qTmd-2oUiHe-48xeFU-2oYQeQ-2oYCSf-5XQfYj-2oUoni-2oUkXV-2oUmg8-2oYDGW-2oYEt1-2oYFad-2oUkGx-2oYED3-2oUmdP-2oUjJK-2oUmCP-4nmHL7-4nmHKU-2oUj18-5YgWmJ-2oYCXb, autor: Deb, licencja: [CC-BY 2.0 Deed] https://creativecommons.org/licenses/by/2.0/

Borzoj (chart rosyjski) pochodzi prawdopodobnie ze Środkowego Wschodu. Przodkami tych psów były sprowadzone ze wschodu psy plemion tatarskich, a ich regularną hodowlę datować można prawdopodobnie na początki XIV i XV wieku. Prowadzona była przez rosyjską arystokrację specjalnie do polowań na wilki, lisy, zające i jelenie. W czasie rewolucji październikowej zginęły prawie wszystkie borzoje. Przetrwały tylko dzięki temu, iż część osobników tej rasy była hodowana w bogatych domach mieszczańskich Europy Zachodniej oraz USA. Po raz pierwszy borzoj został zaprezentowany na pierwszej wystawie Crufta w 1891 roku.

Borzoj osiąga wzrost od 70 do 85 cm przy masie 35 - 48 kg. Jest psem wysokim, ale o smukłej budowie. Ma długie, falujące włosie, które dodaje miękkości jego dosyć kanciastej sylwetce. Spotykana barwa umaszczenia może być biała, złota we wszystkich odcieniach, szara, czerwona, czarna z ciemną kufą, jednolita bądź łaciata oraz pręgowana i płaszczowa.

Obecnie trzymany jako pies do towarzystwa. Borzoje są czułe, posłuszne i oddane swoim właścicielom, raczej nieufne i podejrzliwe w stosunku do obcych. Cechuje je spokój, tolerancja wobec dzieci.

Jest to przyjemny oraz łagodny pies do trzymania w domu pod warunkiem zapewnienia mu odpowiedniego wybiegu. Oprócz systematycznej i czasochłonnej pielęgnacji niezbędnej do utrzymania wystawowego wyglądu, borzoje wymagają także codziennej aktywności ruchowej, dzięki której utrzymują się w dobrej kondycji.

BROHOLMER

Źródło: http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Broholmer.JPG, autor: Arenda Molkenboer, licencja: CC0 Public Domain

Broholmer (mastif duński) to rasa wyhodowana w średniowiecznej Danii jako psy do polowania i stróżowania.

W 1850 r. nadworny łowczy hrabia Niels Frederik Sehested rozpoczął poszukiwania odpowiednich reprezentantów w typie rasy oraz planową jej hodowlę. Nazwa rasy wzięła się od zamku Broholm – posiadłości hrabiego, znajdującej się na wyspie Fionia. W 1886 roku został stworzony wzorzec rasy. Po wojnie rasę uznano za wymarłą. Od 1974 roku jest rekonstruowana, utworzono specjalny Komitet ds. Ras Narodowych i Zapomnianych. W 1982 roku wzorzec rasy został zatwierdzony przez FCI, a od 2001 roku psy tej rasy można sprzedawać, z pewnymi ograniczeniami, do innych krajów.

Broholmer jest silnym i masywnym psem o prostokątnym formacie sylwetki. Ma dużą i szeroką głowę, z szyją o luźnej skórze na niezbyt rozbudowanym podgardlu. Istotną proporcją dla tej rasy jest ta sama długość czaszki i kufy. Linia grzbietu jest prosta, z wyraźnie zaznaczonym kłębem. Ogon jest noszony poniżej tej linii, bez tendencji do tworzenia się na jego końcu pióra. Maść czarna lub płowa w różnych odcieniach, dopuszczalne białe znaczenia w okolicach piersi, ogona i na łapach.

W przeszłości psy tej rasy były wykorzystywane w polowaniach na dziki. Aktualnie sprawdza się jako pies stróżujący i obronny.

Broholmer jest pojętny i łatwo poddaje się szkoleniu. Nadaje się nawet dla początkującego właściciela. W stosunku do dzieci i innych zwierząt jest cierpliwy i opiekuńczy. Jest dość aktywny jak na molosa, wymaga sporo ruchu.