Psy ras olbrzymich

MASTIF NEAPOLITAŃSKI

© Źródło: http://commons.wikimedia.org/wiki/File%3AMastino_Napoletano_R%C3%BCde_clp.JPG, By Mastino_Napoletano_Rüde.JPG: 3268zauber derivative work: Anka Friedrich (Mastino_Napoletano_Rüde.JPG) [CC BY-SA 3.0 (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0)], via Wikimedia Commons

Niemiecki Klub Molosów prezentuje mastifa neapolitańskiego jako "prastarą rasę psów hodowaną w rejonach Wezuwiusza, przez tamtejszych chłopów". Klub przyjmuje, że psy tej rasy są potomkami dawnych bojowych psów rzymskich. Prócz pełnienia funkcji psa bojowego, służyły także jako psy służbowe i pociągowe. Z określeniem "prastara rasa" polemizuje Hans Räber, wskazując na brak jakichkolwiek wcześniejszych wzmianek o tym psie u dawnych kynologów. Po raz pierwszy mastif neapolitański zaistniał na wystawie psów w Mediolanie w 1914 roku. Zaprezentowano tam jednego psa o imieniu Drago, którego właściciel, Mario Monti, określał jako "mastino italiano". Planowa hodowla rozpoczęła się od 1947 roku.

Mastif neapolitański (mastino napoletano) to duży pies o masywnej i krępej budowie, długości tułowia o 10% większej od wysokości w kłębie. Jego skóra jest gruba, obfita i luźna na całym ciele, szczególnie na głowie, gdzie tworzy liczne fałdy i zmarszczki i na spodniej części szyi, gdzie tworzy podwójne podgardle. Włos ma krótki i twardy, gęsty, wszędzie tej samej długości. W umaszczeniu preferowane kolory: szary, ołowiano-szary i czarny, ale także brązowy, płowy i intensywnie płowy (czerwień jelenia), czasami występują małe, białe znaczenia na piersi i końcach palców. Wszystkie te kolory mogą być pręgowane; dopuszczalne jest umaszczenie orzechowe, gołębie (jasnoszare) i izabelowate. Mastif neapolitański obficie się ślini.

Psy tej rasy są łagodne i zrównoważone, ale sprowokowane walczą bezkompromisowo. Nawet jeżeli są wychowywane konsekwentnie i z intuicją, nigdy nie będą wybitnie posłuszne. Czujne, zwinne, szybkie.

Jest to pies pasterski, ale przede wszystkim stróżujący, o wrodzonym instynkcie obronnym. Współcześnie użytkowany jako pies stróżujący, obronny i pies-towarzysz.

MASTIF PIRENEJSKI

© Źródło: http://commons.wikimedia.org/wiki/Category:Mast%C3%ADn_del_Pirineo?uselang=de#mediaviewer/File:MasPiri-Lula-ESP.jpg, autor: Milena Mura, licencja: [CC-BY-SA 3.0 Deed] http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/

Rasa psa zaliczana do grupy molosów w typie górskim, wyhodowana w Hiszpanii do strzeżenia i zaganiania owiec. Współcześnie użytkowana również jako pies obronny i pies-towarzysz.

Psy tej rasy pochodzą najprawdopodobniej od masywnych, azjatyckich psów pasterskich, których zadaniem była obrona i pilnowanie stad zwierząt przed atakami drapieżników. Na Półwysep Iberyjski zostały sprowadzone około 3000 lat temu przez Fenicjan.

Bardzo duży pies ponadprzeciętnego formatu, proporcjonalnie i harmonijnie zbudowany, wybitnie silny i muskularny, o mocnym kośćcu i niezbyt długiej sierści.

Psy tej rasy są przeważnie koloru białego, zawsze z dobrze zaznaczoną maską wokół oczu (zazwyczaj w kolorach: szarym, czarnym, złotożółtym bądź beżowym). Głowa jest ubarwiona symetrycznie.

Mastif pirenejski jest psem spokojnym, posłusznym i inteligentnym. Chętny do pilnowania. Wobec obcych jest stosunkowo nieufny i czujny.

MASTIF TYBETAŃSKI

Mastif tybetański Bagmati KHYI FADO (w domu zwany HANDO) na międzynarodowej wystawie psów rasowych w Katowicach. Właścicielem jest Marcin Krasoń z Polski
© Źródło: http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Mastif_tybeta%C5%84ski_2009_pl.jpg, autor: Pleple2000, licencja: [CC-BY-SA 4.0 Deed] http://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0/, [CC-BY-SA 3.0 Deed] http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/deed.en, [CC-BY-SA 2.5 Deed] http://creativecommons.org/licenses/by-sa/2.5/deed.en, [CC-BY-SA 2.0 Deed] http://creativecommons.org/licenses/by-sa/2.0/deed.en, [CC-BY-SA 1.0 Deed] http://creativecommons.org/licenses/by-sa/1.0/deed.en

Mastif tybetański to jedna z najstarszych ras - wg. jednej z teorii stał się oddzielną rasą ok 58 000 lat temu. Istnieje wiele spekulacji na temat jego pochodzenia i historii dlatego, że Tybet był krajem pozostającym w dużej izolacji wobec innych kultur. Rodzima nazwa – do khyi – oznacza "trzymanego na uwięzi". Oddaje ona użytkowość tego psa, który w nocy strzegł stad zwierząt hodowlanych i dobytku, a w ciągu dnia, ze względu na swoją agresywną postawę wobec obcych, musiał być wiązany u wejścia do namiotu.

Mastify tybetańskie trafiły do Europy w połowie XIX wieku, w okresie, gdy rasie groziło wyginięcie. Pierwsze jego hodowle podjęli hodowcy brytyjscy.

Mastif tybetański jest psem o żywym temperamencie, z tendencją do dominacji. Należy od początku hodowli psa tej rasy postępować zdecydowanie i konsekwentnie, a mimo to po dłuższym okresie wychowywania może mieć skłonności np. do niepohamowanej chęci zabawy. Wykazuje czujność i odwagę w gospodarstwie domowym, nieufność wobec obcych. Osobniki żyjące w Tybecie są wychowywane na psy bardzo ostre w sygnalizowaniu i reagowaniu na niebezpieczeństwo, bądź na potencjalnych intruzów. Wynika to z występowania tam specyficznych warunków geograficznych i społecznych (duże odległości między domostwami, stosunkowo mała liczba sąsiadów i wysokie ryzyko grabieży ze strony grasujących band). W wyniku odpowiedniego wychowania pies ten może być psem spokojnym, chętnie dostosowującym się do poleceń, bez oznak agresji. Warunkiem udanego kontaktu z psem jest dobra znajomość i pełna akceptacja jego charakteru.

W Chinach posiadanie psa tej rasy świadczy o statusie społecznym jego właściciela. Szczeniaki są bardzo drogie - przeciętnie za czworonoga trzeba zapłacić kilkaset dolarów. W 2011 roku mastif "Big Splash" został sprzedany na aukcji za 1,6 mln dolarów. Rekord ten pobił 56-letni deweloper z prowincji Zhejiang położonej na wschodzie Chin, który zapłacił prawie 2 miliony dolarów za mastifa tybetańskiego o złotej grzywie. Pies waży 90 kg i ma 80 cm wzrostu. Jest to najprawdopodobniej najdroższy pies świata.

MOLOS Z EPIRU

Molos z Epiru (Molossos tis Ipeirou) to jedna z ras greckich - molos pochodzący z Epiru, oficjalnie uznany przez Kynologikos omilos Hellados (KOH) w roku 2006.

Jest potężnym, mocnym psem - psy osiągają wg. różnych źródeł 60 do 70 lub 65 do 75 cm wzrostu i 50 do 70 kg wagi. Suki są mniejsze. Umaszczenie ma czarne podpalane, włos krótki z grubym podszerstkiem. Zdarzają się też osobniki rude, pręgowane, brunatne i z białymi znaczeniami.

Molos z Epiru jest inteligentny, wierny, przywiązany do swojego opiekuna i bardzo mu oddany. Zarazem to ostry, nieufny stróż. W Grecji wykorzystywany jest do obrony dużych stad owiec, kóz i bydła przed drapieżnikami - szakalami, wilkami i niedźwiedziami. Potrafi wykonywać swoją pracę całkowicie samodzielnie, nie potrzebuje wydawania mu poleceń.

MOSKIEWSKI STRÓŻUJĄCY

Rasa psa zaliczana do grupy molosów w typie górskim, wyhodowana w połowie XX wieku w dawnym Związku Radzieckim, poprzez krzyżowanie bernardyna z owczarkiem kaukaskim, rosyjskim łaciatym gończym i innymi rasami, w celu uzyskania skutecznego psa służbowego do stróżowania, patrolowania i konwojowania. Efektem hodowli jest silny i energiczny, ale opanowany i podatny na szkolenie pies, coraz częściej zyskujący uznanie jako pies obronny i pies-towarzysz.

Pies dużego wzrostu, masywny, w typie mastifa. Muskulatura dobrze rozwinięta. Głowa masywna i szeroka, z wyraźnie zaznaczonym stopem. Psy mają masywniejszą budowę niż suki. Umaszczenie to przewaga koloru białego w płowe (różne odcienie) i brązowe łaty.

Zarówno dawniej, jak i dziś, jest to pies stróżująco-obronny. Nie jest jednak polecany do miasta, bo najlepiej czuje się na ogrodzonym terenie podmiejskim lub na wsi. Dobrze wyszkolony, może służyć jako pies-towarzysz, pies obronny i stróżujący. Jest odporny na zmienne warunki klimatyczne, może przebywać poza domem przez cały rok.

Moskiewski stróżujący jest psem aktywnym i zwinnym, posłusznym, ale pewnym siebie. Ma zrównoważony temperament i silnie rozwinięty instynkt terytorialny. Pies tej rasy powinien koniecznie przejść przynajmniej podstawowe szkolenie w zakresie posłuszeństwa. Nie znosi osób obcych ani obcych psów. Sprowokowany będzie walczył do upadłego. Ma dobry kontakt z dziećmi, ale muszą to być koniecznie dzieci właściciela czy przewodnika.

NEBOLISH

Nebolish to jeden z najmniej znanych mastifów. Pochodzi z Kanady, gdzie rasa ta została stworzona w latach 60-tych minionego wieku. Uważana jest za efekt krzyżówki mastifa angielskiego, bullmastifa i doga de Bordeaux. Pewną rolę odegrały też inne rasy - dog niemiecki, bokser i bernardyn. Według innej teorii nebolish powstał w wyniku skrzyżowania boksera i bullmastifa.

Nebolish osiąga wzrost do 91 cm i wagę do 82 kg. Charakteryzuje się mocną budową i harmonijną sylwetką. Ma dużą głowę osadzoną na mocnym karku i długie nogi. W założeniu miał być zwinniejszy od innych mastifów i mniej podatny na typowe dla tych ras choroby.

Nebolish jest przyjazny, opiekuńczy, zrównoważony, czujny, inteligentny i lojalny. Jest doskonałym psem stróżującym i rodzinnym. Przyjazny w stosunku dzieci, jest też spokojny i cierpliwy wobec dorosłych. Jest świetnym pływakiem i uwielbia wodę.

Pies łatwy do ułożenia, ale wychowanie i naukę należy rozpocząć wcześnie.

NOWOFUNDLAND

© Źródło: http://www.flickr.com/photos/alicjap/6533514583/in/photolist-aXkYga-7V9gNE-dWdqAu-dU8hkY-Vju7j-euR9Mx-euR8mM-dW7NyR-2Vz27M-euQcjM-dqT2a4-cYYsaf-b91jp8-6MZvRq-4EvWqT-9r3NtV-56NxHq-2VDpt5-2Vz1ni-miWfGk-7cxxiC-iW8Xd5-dfv8qJ-cT2sHq-wofWf-ifRW2-nXuMQA-nF81Lw-nXvvZs-nZoN92-nF87js-maT6ar-bkZfGY-afMHk6-49bzuH-ehfFC9-8xru4w-6waoig-BUYzT-iW9akb-heuDV1-81GVAa-7eESA7-nF81By-kQwFX8-epmEj7-8T5eXD-8inj8F-nGAG2-nXBpci, autor: Alicja, licencja: [CC-BY 2.0 Deed] https://creativecommons.org/licenses/by/2.0/

Rasa wyhodowana na Nowej Fundlandii w Kanadzie – stąd jej nazwa. Początkowo użytkowana była przez rybaków jako pies pociągowy, a współcześnie jako pies-towarzysz i pies ratowniczy.

Według aktualnego stanu wiedzy rasa powstała w wyniku krzyżówek psów zamieszkujących wyspę Indian Beotuk z dużymi psami do polowań na niedźwiedzie, które na wyspę przywieźli około 1100 roku wikingowie. Za protoplastę nowofundlandów uważana jest wymarła już rasa o nazwie "St. John's dog". Rasę ukształtowała zapewne także domieszka krwi ras psów przywiezionych z Europy przez rybaków – jednakże podstawowe cechy rasy pozostały niezmienione i już od około roku 1600 można mówić o dużej stałości rasy – zarówno z punktu widzenia morfologii, jak i użytkowości. Dzięki temu nowofundland jest odporny na wpływ nawet bardzo surowych warunków klimatycznych – w tym zwłaszcza przy pracy w wodzie.

Nowofundland to pies masywny i muskularny, o długiej i gęstej szacie, cechujący się dobrą kondycją ruchową, elastycznością i swobodnymi ruchami. Jego włos jest odporny na przemoczenie i wilgoć. Umaszczenie może być czarne, biało-czarne (należy odróżnić od landseera) lub brązowe.

Nowofundland bardzo lubi wodę, doskonale pływa. Początkowo pomagał rybakom przy wyciąganiu sieci na ląd oraz ciągnięciu łodzi. Obecnie jest to pies ratowniczy pracujący w ratownictwie morskim, jak również pies zaprzęgowy używany do transportu ciężkich ładunków (obecnie wyłącznie sportowo) oraz pies-towarzysz. Nowofundlandy i landseery uratowały wielu tonących ludzi.

Nowofundland uważany jest za jedną z najbardziej przyjacielskich ras – znany jest ze swojej życzliwości, delikatności i łagodności – zwłaszcza w stosunku do ludzi. Niezależnie od swych znacznych rozmiarów świetnie zżywa się z dziećmi. Wraz z landseerem były tematem pojawiającym się w twórczości malarzy i poetów. Opiekuńczość ich została spopularyzowana m.in. w postaci suki nowofundlandki o imieniu "Nana" w powieści Jamesa M. Barrie "Piotruś Pan".

OTTERHOUND

Źródło: http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Two_otterhounds.jpg, licencja: CC0 Public Domain

Rasa, która powstała w wyniku zapotrzebowania na myśliwskiego psa pracującego chętnie w środowisku wodnym. Polowanie na wydry było niegdyś w Anglii bardzo popularne ze względu na ochronę rybnych stawów przed tymi szkodnikami, jakość ich skór i jako rozrywka. Do polowań używano szorstkowłosych, silnych tropowców, które mogły godzinami gorliwie harcować w wodzie i tropić szybką, niebezpieczną w walce zwierzynę. Psy podążały za pęcherzykami powietrza, pozostawianymi przez wydrę w wodzie.

Otterhound jest dużych rozmiarów, majestatycznym psem. Cechuje go mocna budowa, proporcjonalna sylwetka i doskonale zbudowane nogi o dużych łapach. Charakterystyczne dla tej rasy są dwa rodzaje włosia. Szata zewnętrzna jest szorstka i twarda, a podszerstek krótszy i wełnisty. Pies ma dużą, kosmatą głowę z długim kwadratowym pyskiem i długimi zwisającymi uszami. Nogi ma proste o długich kościach ze stopami z błoną międzypalcową. Ogon wysoko osadzony.

Samodzielny, aktywny i niezależny. Trudno się podporządkowuje, bywa uparty. Potrafi zaatakować, ale z natury nie jest agresywny ani wobec ludzi, ani wobec zwierząt. Doskonały pies myśliwski, ale kiepski stróż czy obrońca - intruzów odstrasza jednak skutecznie samym wyglądem. Może być miłym psem rodzinnym, bo jest zrównoważony, przyjacielski i sympatyczny. Wyrozumiały wobec dzieci. Potrzebuje ruchu i przestrzeni, uwielbia wodę.

Od połowy XIX-go wieku staje się coraz mniej popularny. Wg. różnych źródeł na świecie żyje obecnie ok. 600 do 1000 psów tej rasy.

OWCZAREK FRANCUSKI BEAUCERON

Blisko spokrewniony z briardem, od którego różni go szata i umaszczenie. Jego włos jest krótki, mocny i gruby, z podszerstkiem w jaśniejszym kolorze. Umaszczenie najczęściej czarne podpalane rdzawą czerwienią, ale może też być marmurkowe, czarno-szare z rdzawo-czerwonymi znaczeniami. Jest dużym psem o silnej sylwetce, psy osiagają wzrost 65 - 70 cm (suki 63 - 68) i wagę 40 - 55 kg (suki 27 - 37).

Beauceron jest pewny siebie, odważny, inteligentny, samodzielny i chętny do pracy. Wobec obcych nieufny, swojego pana będzie bronił z całą zaciekłością. Wychowywany z dziećmi jest dla nich łagodny i cierpliwy. Wobec innych psów, zwłaszcza dużych, zachowuje się agresywnie. Obdarzony instynktem terytorialnym. Jest też wytrzymałym długodystansowcem - potrafi pokonać w ciągu dnia do 80 km.

Beauceron jest psem gospodarskim, doskonale się sprawdzającym przy pilnowaniu stad. Ochrania je przed wszelakim niebezpieczeństwem, nie dopuszcza do rozproszenia, odszukuje i doprowadza zabłąkane sztuki, pomaga przy dzieleniu stada, potrafi prowadzić nawet bardzo liczne stado na długich dystansach.

Wciąż jest popularny na francuskiej wsi, ale jest to też wszechstronny pies użytkowy, który sprawdza się jako stróż, obrońca, pies rodzinny, a także jako ratownik i pies patrolowy. We Francji pełni także rolę psa wojskowego.

Beauceron jest czujnym stróżem i twardym obrońcą obdarzonym nieufnością i skłonnością do agresji, ale też psem miłym, przyjaznym i towarzyskim. To, jakie jego cechy zostaną rozwinięte, a które wytłumione zależy przede wszystkim od wychowania.

OWCZAREK GRECKI

Owczarek grecki (Hellenikos Poimenikos, Greek Shepherd) to grecki pies pasterski wyhodowany w górzystych regionach kraju. Obecnie zagrożony wyginięciem - szacuje się, że psów czystej rasy żyje dziś w Grecji ok. 1000. Jego ratowaniem zajmuje się grecka organizacja pozarządowa "ARCTUROS", która bezpłatnie przekazuje owczarki rolnikom mieszkającym na obszarach górskich. W roku 2000 powstało Stowarzyszenie Przyjaciół Owczarka Greckiego (O.F.E.P.), którego misją jest ratowanie i zachowanie rasy.

Owczarek grecki to duży pies - do 75 cm wzrostu i 50, a nawet 55 kg wagi. Mocno zbudowany i silny, z dużą głową i głęboką klatką piersiową. Ogon, gruby u nasady, może być różnej długości. Sierść ma grubą, gęstą, dwuwarstwową, a jego umaszczenie może być czarne, brązowoszare, białe lub łaciate. Ma doskonałe zmysły węchu, wzroku i słuchu. Jest w stanie poruszać się przez cały dzień w ekstremalnych warunkach pogodowych, a przy tym jego wymagania żywieniowe są minimalne.

Ten pies to nieufny i nieprzekupny stróż stad. Owczarki greckie uważane są za odważne, zdecydowane, pracujące z wysokim poczuciem obowiązku i silnym instynktem obrony stada przed drapieżnikami. Chroniąc stado poruszają się wokół niego wyszukując miejsc, z których mogą mieć widok na dużą przestrzeń. W stosunku do dzikich zwierząt są agresywne i odpędzają je szczekając swoim głębokim głosem. Jeżeli to nie skutkuje, przystępują do ataku. Wobec obcych zachowują się spokojnie, ale podejrzliwie. Nawet jeżeli okazuje spokój, pies tej rasy zawsze jest gotowy do obrony.

Owczarek grecki nie jest psem dla każdego właściciela. Potrzebuje opiekuna z pewnym doświadczeniem, który będzie prowadził szkolenie konsekwentnie, udzielając psu inteligentnych wskazówek. Ten pies, nawet dobrze wyszkolony, ma tendencję do samodzielnej oceny sytuacji zanim przystąpi do działania. Wczesna socjalizacja jest konieczna, jeżeli ma być godnym zaufania towarzyszem.

OWCZAREK KARPACKI

Owczarek karpacki to rasa dużych psów pasterskich, wyhodowanych w Rumunii w rejonie gór Karpat, gdzie do dziś wykorzystywane są przez rumuńskich pasterzy do pilnowania stad i zwierząt gospodarskich.

Jest to dużej postury pies, ma gęstą, szorstką sierść w prostej szacie, z piaszczysto-kolorowym futerkiem na głowie i kończynach oraz ciemniejszym odcieniu na plecach. Jedynym dopuszczalnym typem umaszczenia jest barwa jasnopłowa z czarnym bądź wilczastym nalotem. Ma długi i puszysty ogon. Psy wzrostem dochodzą do 73 cm i osiągają wagę do 49 kg. W przypadku tej rasy szczególnie objawia się płciowy dymorfizm - samce są większe, wyższe i znacznie silniejsze od samic.

Owczarek karpacki jest doskonałym stróżem, ze względu na swój wrodzony instynkt stadny i bezwarunkowe oddanie. Jest psem spokojnym o zrównoważonym temperamencie. Cichy, poważny, opanowany - na spacerach nie szaleje, nie szczeka bez powodu. Potrzebuje zachowania jasnej hierarchii i zaufania ze strony opiekuna.

Nie nadaje się do trzymania w mieszkaniu - potrzebuje ruchu i przestrzeni. Jest zdrowy - większość psów żyje od 12 do 14 lat bez większych kłopotów zdrowotnych.

OWCZAREK KAUKASKI

© Źródło: http://commons.wikimedia.org/wiki/File%3ACaucaso.jpg. By Ciccio9821 (Own work) [CC BY-SA 3.0 (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0) or GFDL (http://www.gnu.org/copyleft/fdl.html)], via Wikimedia Commons

Stara rasa psów pasterskich, wywodząca się z Kaukazu (Armenia, Azerbejdżan i Gruzja), przez długie lata hodowanych w izolacji. W końcu lat sześćdziesiątych trafiły do Niemiec Wschodnich, gdzie były wykorzystywane jako psy patrolujące do pilnowania granic, zwłaszcza Muru Berlińskiego. Po rozebraniu Muru kilka tysięcy psów tej rasy znalazło schronienie w Niemczech i w Polsce. Pierwszy wzorzec rasy zatwierdzono dopiero w roku 1984.

Ogromny, silny pies o umaszczeniu szarym lub szaro-czarnym, może też być rudawosłomkowe, nakrapiane i łaciate. Odporny na zimno, źle znosi warunki miejskie, zdecydowanie bardziej odpowiada mu pobyt na wolnym powietrzu.

Pierwotnie wykorzystywane jako psy stróżujące, strzegące stad owiec przed dzikimi zwierzętami i rabusiami. Obecnie używane głównie jako psy stróżujące i obronne.

Psy tej rasy są zrównoważone, niezależne, nieufne wobec obcych, czujne, stanowcze i terytorialne – na własnym terenie nie tolerują obcych. Często wykazują skłonności dominacyjne. Mogą sprawiać problemy niedoświadczonemu opiekunowi. Nieumiejętnie prowadzone stają się agresywne.

OWCZAREK KRASKI

Źródło: http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Kra%C5%A1evec.jpg, licencja: CC0 Public Domain

Owczarek kraski pochodzi z płaskowyżu kraskiego w Słowenii - rasa ta występowała w rejonie Krasu od stuleci. W 1939 roku został wpisany do rejestru pod nazwą "Owczarek Iliryjski". Aż do 1968 roku pod tą nazwą kwalifikowano dwa różne typy owczarków: jeden z masywu Krasu, a drugi z Szar Płaniny. Dopiero wówczas hodowcy postanowili rozdzielić dwie hodowle i dokonać rozróżnienia - dziś owczarek kraski i sarplaninac to dwie odrębne rasy.

Owczarek z Krasu to duży pies o harmonijnej budowie ciała i umięśnionej sylwetce; dzięki bujnej sierści sprawia wrażenie większego niż jest w rzeczywistości. Ma wiszące uszy i ogon, sierść obfitą i długą, umaszczenie żelazisto szare. Sylwetka wpisuje się w kształt prostokąta. Waga psa to minimum 45 kg (suki 35 kg), a wzrost co najmniej 62 cm (suki 58 cm).

Owczarek kraski to wspaniały, odważny i waleczny stróż i obrońca. Raczej nieufny wobec obcych, trzyma się od nich na dystans. Nie można go przekupić. Do swojej rodziny jest bardzo przywiązany - potrafi być czuły, wesoły i serdeczny. Wobec domowników lojalny i oddany. Ma instynkt terytorialny, potrafi zachowywać się spokojnie i zarazem błyskawicznie zaatakować zarówno ludzi jak i inne psy. Wymaga szkolenia, ale bardzo szybko się uczy - jest bowiem mądry i pojętny.

Jest niewymagający, dobrze znosi każde warunki pogodowe. Zdecydowanie można go polecić jako psa stróżującego i obronnego, nie nadaje się natomiast do trzymania w mieszkaniu. Potrzebuje dużej przestrzeni.

Jest psem typowo pasterskim, wykorzystywanym także w służbach wojskowych, gdzie był ceniony za nieprzekupność i posłuszeństwo. Poza swoimi naturalnymi obszarami występowania jest psem mało znanym i rzadko spotykanym, co zapewne ma związek z obowiązującym do 1970 roku zakazem wywozu psów tej rasy poza granice Jugosławii.

OWCZAREK MAREMMA

© Źródło: http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/0/0c/Cane_da_Pastore_Maremmano_Abruzzese.jpg, By Casabianca06 (Own work) [CC BY-SA 3.0 (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0)], via Wikimedia Commons

Owczarek maremma (owczarek z Maremma, Cane da Pastore Maremmano Abruzzese) pochodzi z Włoch. Psy pasterskie od czerwca do października przebywały w Abruzji, a przez resztę roku w Maremmie. Stąd brały się opinie, iż są to dwie oddzielne rasy. Spekulacje przecięło opracowanie wzorca rasy pod jedną nazwą - Pastore Maremmano-Abruzzese.

Pierwsze wzmianki o rasie pochodzą sprzed 2000 lat, opisy podobnych psów można znaleźć już w literaturze starożytnego Rzymu. Jest to więc rasa o długiej historii.

Owczarek maremma to rosły pies mocnej budowy. Psy dochodzą do 45 kg wagi i 68 cm wzrostu. Owczarek z Maremma ma dużą głowę, oczy raczej małe, szeroko rozstawione, żółte lub brązowe. Uszy małe, trójkątne, ogon nisko osadzony z końcem zawiniętym do góry. Porusza się swobodnie na silnych, umięśnionych łapach. Jego szata jest gęsta i dość długa. Maść powinna być całkowicie biała.

Maremmano-Abruzzese nie nadaje się do życia w mieście, ponieważ potrzebuje otwartych przestrzeni i dużo ruchu. Jest doskonałym obrońcą i stróżem - dobytku właściciela będzie bronił z niezwykłą zaciętością. W stosunku do swojej rodziny jest bardzo łagodny i przyjazny, ale obcych nie lubi.

Niegdyś rasa ta służyła do obrony stada przed drapieżnikami. Później owczarki nadal były wykorzystywane przez włoskich pasterzy, zwłaszcza gdy owce pasiono na otwartym terenie. Obecnie sprawdzają się jako psy stróżujące. Znane są we Włoszech, ale także w Australii i USA.

OWCZAREK PODHALAŃSKI

Źródło: http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Stoderzinken_2.jpg, licencja: CC0 Public Domain

Owczarek podhalański jest jedną z pięciu ras polskich uznanych przez FCI. Jest bardzo starą rasą regionalną. W drodze selekcji uzyskano białe, duże, odporne i odważne psy charakteryzujące się umiejętnością samodzielnej pracy. Zwierzęta hodowano w izolacji geograficznej w rejonie Tatr zarówno po słowackiej jaki polskiej stronie gór. Kontrolowana hodowla rozpoczęła się od około 1920 roku. Po I Wojnie Światowej w Polsce na fali euforii niepodległościowej, również podhalańczyki zostały włączone do afirmacji wszystkiego co narodowe. Podhalańczykami zainteresowało się Wojsko Polskie, a także Polski Związek Psów Rasowych i Towarzystwo Miłośników Psa Służbowego. Z początkiem lat trzydziestych ubiegłego wieku psy hodowano również poza obszarem ich naturalnego występowania, szczególnie w okolicach Warszawy i Lwowa. Po II Wojnie Światowej kreowaniem rasy zajął się Związek Kynologiczny w Polsce. Sylwetkę owczarka podhalańskiego przedstawia opracowane na początku lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku godło Związku.

Polski podhalańczyk od lat pomaga góralom w wypasie owiec. Jego praca polega na pilnowaniu stad przed dużymi drapieżnikami lecz obecnie nie ma to tak dużego znaczenia jak dawniej, gdyż populacja niedźwiedzi i wilków w Tatrach bardzo się zmniejszyła. Prócz tego używany jest również do pilnowania zagród i domostw.

Owczarek podhalański jest psem pastersko-stróżującym, charakteryzującym się umiejętnością samodzielnej pracy. Podhalańczyki są czujne i dostatecznie sprowokowane potrafią być zdecydowane i gwałtowne. Łagodne i przyjazne wobec znanych im ludzi i zwierząt, nieufne są w stosunku do obcych, na swoim terytorium nieznane im osoby i zwierzęta traktują jako intruzów i zagrożenie, któremu potrafią stawić czoła. Dzięki szczególnym predyspozycjom psychicznym, wysokiej inteligencji i umiejętności nauki przez obserwację, owczarki podhalańskie daje się łatwo szkolić do zadań pastersko–stróżujących. Przymuszane do zachowań sprzecznych z ich naturalnymi, a szczególnie z użyciem krzyku czy przemocy fizycznej, wycofują się z pracy. Żywiołem tej rasy jest praca na otwartej przestrzeni, źle ona toleruje warunki miejskie. Rozdrażniony podhalan może stać się bardzo niebezpieczny. Jego szkolenie nie jest łatwe z uwagi na jego upór, siłę i późne dojrzewanie psychiczne około drugiego roku życia.

OWCZAREK RUMUŃSKI MIORITIC

© Źródło: http://mirceaeliade.wikispaces.com/6.Ciobanesc+mioritic, Contributions to http://mirceaeliade.wikispaces.com/ are licensed under a Creative Commons Attribution Share-Alike 3.0 License, http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/ [CC BY-SA 3.0 (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0) or GFDL (http://www.gnu.org/copyleft/fdl.html)], via Wikimedia Commons

Bardzo stara rasa pochodząca z Rumunii. Psy pasterskie używane do pilnowania stad owiec i kóz przed drapieżnikami, także wilkami i niedźwiedźami. Obecnie trzymane jako psy stróżujące, obronne i rodzinne. Wzorzec rasy został ustanowiony w 1981 roku przez Rumuński Związek Kynologiczny. Rasa jest uznana przez FCI.

Owczarek rumuński Mioritic jest olbrzymem - masywny, mocny i silny. Nie sprawia jednak wrażenia ciężkiego. Wyróżnia go efektowny wygląd - długa, ok. 15 cm, sierść porasta całe ciało, także głowę i kończyny. Dzięki takiej szacie psy te wytrzymują nawet bardzo niskie temperatury.

Jest to pies zrównoważony, poza swoim terytorium spokojnie reaguje na obcych i inne zwierzęta. Na swoim terenie jest czujny i nieufny wobec obcych, w razie zagrożenia staje odważnie w obronie swego pana. Sprawdza się jako pies rodzinny, jest przyjacielski, bardzo przywiązany do właściciela, lubi dzieci i lubi się z nimi bawić. Ma silną osobowość, ale jest pojętny i chętnie się uczy.

Olbrzymie psy z różnych stron świata - str. 4