Psy ras olbrzymich

OWCZAREK ŚRODKOWOAZJATYCKI

© Źródło: http://commons.wikimedia.org/wiki/File:%D0%A1%D1%80%D0%B5%D0%B4%D0%BD%D0%B5%D0%B0%D0%B7%D0%B8%D0%B0%D1%82%D1%81%D0%BA%D0%B8%D0%B5_%D0%BE%D0%B2%D1%87%D0%B0%D1%80%D0%BA%D0%B8_(%D0%BA%D0%BE%D0%B1%D0%B5%D0%BB%D1%8C_%D0%B8_%D1%81%D1%83%D0%BA%D0%B0).jpg, autor: http://kara-yulduz.com/asian_shepherd_dogs/used_in_breeding/sheih (Webpage with photo CC license), licencja: [CC-BY-SA 3.0 Deed] http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/deed.en

Jest to jedna z najstarszych ras na świecie. Źródła podają, że rasa liczy sobie ok. 4000–5000 lat. Jedna z teorii głosi, że owczarek środkowoazjatycki pochodzi od dawnych mastifów azjatyckich i jest protoplastą mastifa tybetańskiego. Inna, że wywodzi się właśnie od niego.

Owczarek środkowoazjatycki pochodzi z rejonów Kazachstanu, Turkmenistanu, Kirgistanu, a także Uzbekistanu. Wykorzystywany do pilnowania licznych stad zwierząt hodowlanych, należących do ludów środkowej Azji, współcześnie staje się coraz mniej powszechny. Ma to związek z zanikiem na tamtych terenach typowo pasterskiego stylu życia oraz wypieraniem owczarka środkowoazjatyckiego przez owczarka kaukaskiego, z którym jest blisko spokrewniony.

Występuje wiele odmian tej rasy, zarówno w związku z umaszczeniem, budową czy strukturą włosa. Niezależnie od regionu występowania, pies ten jest przystosowany do trudnych warunków klimatycznych, jak i terenowych środkowej Azji.

W krajach pochodzenia owczarkom środkowoazjatyckim tradycyjnie obcinano uszy i ogon. Miało to na celu uniknięcie ran w starciu z naturalnym wrogiem. Współcześnie niektóre kraje dopuszczają kopiowanie owczarków w hodowli – w Polsce, mimo zakazu kopiowania psów, w wystawach mogą uczestniczyć psy z obciętymi uszami i ogonem. W Czechach natomiast dopuszcza się kopiowanie ogona, psy z ciętymi uszami nie mogą być jednak wystawiane.

Pies ten charakteryzuje się bardzo niskimi tonami szczeku. Odgłosy wydaje rzadko, są jednak głośne i donośne. Może mieszkać poza domem w okresie całego roku, bez problemu znosi temperatury do -25 stopni Celsjusza.

Owczarek środkowoazjatycki jest psem odważnym, spokojnym i zrównoważonym. Czujny, potrafi błyskawicznie reagować na potencjalne zagrożenie. Doceniono także jego zdolność do pracy z człowiekiem w służbie np. policyjnej. Wymaga doświadczonego, konsekwentnego szkolenia.

PASTORE SILANO

Owczarek Silan to rasa psów pasterskich pochodzących z płaskowyżu Sila w Kalabrii. Jest to jedna z najstarszych ras psów we Włoszech. Od wieków wykorzystywany był do ochrony stad i kiedy w połowie XX wieku zmieniły się metody hodowli, doprowadziło to niemal do jego wyginięcia. Uznawany za wymarłego, owczarek jednak przetrwał i w latach 80-tych ubiegłego wieku rozpoczęto prace nad odbudową rasy. W 2012 roku powstał Włoski Klub Owczarka Sila (Club Italiano Pastore della Sila), którego celem jest odzyskanie, zachowanie i rozpowszechnienie rasy oraz doprowadzenie do jej oficjalnego uznania.

Pastore Silano jest bardzo dużym psem - psy mierzą 67 - 70 cm w kłębie i ważą od 50 do 55 kg, suki są mniejsze. Jego sierść jest długa (10 - 12 cm) o gęstym podszerstku, a umaszczenie, podobne do koziego, może być różne - czarne, brązowe, czarne z białą plamą na klatce piersiowej i kończynach, szare, płowe.

Owczarek Silan jest silny, nieustraszony, pełen energii, czujny i spostrzegawczy, obdarzony doskonałą pamięcią. Jest posłuszny i łatwo się uczy. Wobec swojego opiekuna łagodny i czuły, zawsze chętny do przytulania i zabawy. Wobec obcych - gdy nie są z jego panem - podejrzliwy. Dobrze przystosowany do życia w trudnych warunkach; dzięki gęstej sierści świetnie sobie radzi w czasie surowych zim. Jako obrońca stada jest bardzo agresywny wobec wilków, dzikich psów i wszystkich zwierząt, które mogą stanowić zagrożenie dla trzody, której broni.

Wykorzystywany jest przede wszystkim do pilnowania stad kóz.

PIES GÓRSKI Z ESTRELA

© Źródło: http://en.wikipedia.org/wiki/Estrela_Mountain_Dog#mediaviewer/File:Estrela_Mountain_Dog_Lion%27s_Mane.JPG, autor: UsernameDrama0909, licencja: [CC-BY-SA 4.0 Deed], http://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0/

Cao da Serra da Estrela to jedna z najstarszych ras Półwyspu Iberyjskiego, należy do portugalskich psów pasterskich. Debiut wystawowy tej rasy odbył się w Lizbonie w 1908 roku. Pierwszy wzorzec rasy opracował w 1922 roku doktor Correa. W 1933 roku został podany oficjalny wzorzec estreli przez profesora Marque. Od 1959 roku jest rasą uznaną przez FCI.

Popularność rasy spadała w związku ze zmianą stylu życia mieszkańców Portugalii na bardziej miejski. Stąd w latach trzydziestych rząd Portugalii rozpoczął popularyzację ras narodowych będących dziedzictwem kulturowym kraju. Rasa przeżyła swój renesans po rewolucji w 1974 roku. Wzrost przestępczości skłonił ludzi do nabywania psów stróżujących i obronnych. Najlepiej nadawały się do tego rodzime rasy.

Jest to duży, proporcjonalnie zbudowany pies, wyglądem przypominający leonbergera. Ma mocny kościec i dobrze rozwiniętą muskulaturę. Szata jest obfita, o gęstym podszerstku i szorstkim włosie okrywowym. Umaszczenie może być płowe, wilczaste, pręgowane lub żółte, z maską czarną lub błękitną, jednolite lub z białymi znaczeniami.

Psy tej rasy, zarówno dziś jak i w dawniejszych czasach, pełnią funkcje jako psy stróżujące i psy obronne. Wykorzystywane są także w służbie wojskowej.

Cao da Serra da Estrela jest samodzielny w pracy, odporny na trudne warunki pogodowo-terenowe. Pojętny, nieufny, wręcz agresywny wobec obcych. Nie jest psem łatwym do ułożenia, podobnie jak większość psów, które musiały w naturalnych warunkach same zadbać o swoją egzystencję. Jeżeli od wczesnego okresu szczenięctwa nie jest poddawany odpowiedniej tresurze i socjalizacji, może być niebezpieczny dla opiekunów. Psy wyhodowane na Wyspach Brytyjskich są spokojniejsze od ich portugalskich krewniaków.

PIES PASTERSKI Z BUKOWINY

Pies pasterski z Bukowiny (Ciobanesc Romanesc de Bucovina) jest rasą naturalną, pochodzącą z Karpat (Rumunia i Serbia) oraz niektórych rejonów Bułgarii.

Jest to pies rosły, dumny, imponujący. Długość tułowia jest nieco większa od wysokości w kłębie. W rasie tej występuje bardzo widoczny dymorfizm płciowy. Podstawowa maść czysto biała lub beżowo biała, łaty w kolorze szarym, czarnym lub czarnym z rdzawym pobłyskiem. Może być też maść jednolita - czysto biała, beżowo biała, barwy popiołu lub czarna - ale psy łaciate są cenione wyżej.

Pies pasterski z Bukowiny jest spokojny i zrównoważony, bez skłonności do agresji. Lojalny i oddany opiekunowi, lubi dzieci, wobec których jest opiekuńczy i cierpliwy. Wobec obcych ostrożny i nieufny. Jest doskonałym, odważnym obrońcą stada - może sprawiać wrażenie powolnego, czy wręcz ociężałego, ale bez wahania zaatakuje niedźwiedzia, wilka czy rysia. Ma bardzo donośny głos, którym w razie potrzeby skutecznie alarmuje. Bardzo czujny, zwłaszcza w nocy, nieustannie patroluje posiadłość.

Nie nadaje się do trzymania w mieście. Jest bardzo odporny na warunki atmosferyczne i dlatego może przez cały czas mieszkać na dworze w dobrze ocieplonej budzie. Lubi spacery, ale nie jest zbyt aktywny. Raczej, niezależnie od warunków pogodowych, chętnie pozostaje na dworze, nieustannie obserwując swój teren.

Już od szczeniaka wymaga konsekwentnego i wyrozumiałego wychowania. Jest bardzo inteligentny, ale nie daje się łatwo podporządkować. Jest samodzielny i bardzo niezależny, dlatego też wymaga prowadzenia przez silnego, doświadczonego opiekuna, który potrafi przyjąć rolę przewodnika stada.

PIRENEJSKI PIES GÓRSKI

© Źródło: http://www.flickr.com/photos/aikos/9484239822/in/photolist-fs6d5f-6bJZeq-8k4an6-6bJYHq-6bEQkB-628Eqs-gjv8aj-94yLq1-7RLwkQ-9s74ce-9s743k-9sa3fN-8m8sWA-624qwV-e4Nuad-du5Lsb-7Zes53-9wWTib-ef1Vi3-5yzHjh-eVCG8U-r3nnBA-r18Qtq-3LUBFU-9EnU1Q-nkKWYX-qM4hr7-dMoQ3c-6snHgc-eVCFh7-8dSHza-dP4q9M-7ZesjJ-7Zbf8n-7ZbeSe-7ZbepF-7ZbevF-7ZesbJ-7Zes8h-7Zeso5-aCMEf2-7ZerVd-7ZbezK-6RTQok-eaNnV8-bWFake-hryHF6-b1wBiX-b1wBbg-b1wBfp, autor: Aiko, Thomas Juliette+Isaac..., licencja: [CC-BY 2.0 Deed], https://creativecommons.org/licenses/by/2.0/

Pirenejski pies górski to bardzo stara rasa, hodowana już przez Basków, którzy zamieszkiwali tereny koło Pirenejów w południowej Francji. W czasie II wojny światowej psy te używane były do ciągnięcia artylerii. Są spokrewnione z innymi, dużymi psami stróżującymi, takimi jak kuvasz, owczarek anatolijski i owczarek podhalański.

Bardzo duży i mocno zbudowany pies, o eleganckiej sylwetce i rozumnym spojrzeniu, poruszający się lekko i płynnie. Posiada gęstą, długą i elastyczną szatę. Najbardziej znane jest umaszczenie białe, ale może też być białe z szarymi, bladożółtymi lub wilczymi łatami. W Pirenejach hodowcy tych psów dokładnie zbierają wyczesane włosy, następnie przędą je i robią z nich ciepłe i praktycznie niezniszczalne swetry.

Pirenejskie psy górskie są niezależne i wymagają konsekwentnego wychowania. Jako psy stróżujące są czujne, odstraszają obcych głośnym, tubalnym szczekaniem. Wobec innych psów zachowują się spokojnie. Świetnie się sprawdzają jako psy rodzinne - są bardzo oddane i przyjacielskie, serdeczne i opiekuńcze wobec dzieci, lubią pieszczoty. Nie nadają się do życia w mieście - potrzebują swobody i przestrzeni. Nie straszne im żadne warunki pogodowe, nawet zimą mogą sypiać na dworze.

Sławę tej pięknej rasie przyniósł film "Bella i Sebastian" - tytułowa Bella to właśnie pirenejski pies górski.

PORTUGALSKI PIES STRÓŻUJĄCY

Rafeiro do Alentejo to bardzo stara rasa, zaliczana do grupy molosów w typie górskim, wyhodowana w średniowiecznej Portugalii, a przybyła na Półwysep Iberyjski najprawdopodobniej z plemionami koczowniczymi z Azji Środkowej.

W dawnych czasach były wykorzystywane do przeganiania owiec z terenów górskich w północnej Portugalii do płaskowyżu Alentejo i z powrotem. Później popularność rasy spadła, ale dzięki staraniom hodowców została uratowana. Obecnie psy te są bardzo mało znane, występują właściwie tylko w swoich rodzinnych stronach.

Portugalski pies stróżujący to zwierzę dużych rozmiarów, psy osiągają od 66 do 74 cm wysokości w kłębie (suki 64 - 70) i 45 do 60 kg wagi (suki 35 - 50). Umaszczenie występuje różne: czerń, barwa wilczasta, płowa i żółta, z pręgowaniem lub bez, zawsze z białymi znaczeniami, albo łaciata w tych kolorach.

Rafeiro do Alentejo to odważne i silne psy, które wymagają wczesnej socjalizacji, potrzebują konsekwentnego prowadzenia i szkolenia. Mają silny instynkt obronny i terytorialny. Potrzebują dużo ruchu na powietrzu, nie nadają się do trzymania w mieście. Są energiczne i pewne siebie, bywają uparte. Swojego opiekuna kochają bezwarunkowo i bardzo przywiązują się do swojej ludzkiej rodziny.

PUERTO RICAN MASTIFF

Puerto Rican Mastiff - znany także jako The Gran Mastín de Borinquen, Mastín Borincano, Becerillo de Borinquen, Perro Barsino de Hacienda - jest jedyną rodzimą rasą z Puerto Rico. Prawdopodobnie pochodzi ze skrzyżowania bojowych mastifów hiszpańskich, południowoamerykańskich molosów i lokalnych psów żyjących na wyspie.

Pies dużych rozmiarów, proporcjonalnej mocnej budowy, bardzo silny. Osiąga wzrost do 71 cm i wagę w granicach 45 - 68 kg. Bardzo odważny, wierny i oddany - wiele psów tej rasy zginęło broniąc swoich panów w czasie walk Hiszpanów z Indianami.

Nawiązuje silne więzi ze swoimi opiekunami, ale nie jest polecany dla rodzin z małymi dziećmi. Już sam jego rozmiar, nie wspominając o trudnym charakterze, sprawia, że jest niebezpieczny dla dzieci. Nie jest też odpowiednim psem dla osób łagodnych - wymaga opiekuna doświadczonego, stanowczego i umiejącego zdecydowanie narzucić swój autorytet. Bezwzględnie wymaga socjalizacji i szkolenia w zakresie posłuszeństwa ze względu na skłonność do agresji wobec innych psów. Jest inteligentny, ale też uparty.

Gran Mastin de Borinquen zawsze był wykorzystywany jako pies stróżujący. Jego szkolenie powinno iść w kierunku rozwijania tej cechy, a absolutnie nie powinno wzmacniać jego skłonności do agresji. Ten pies jest posłusznym i dobrym towarzyszem, ale nie szkolony będzie naprawdę groźny.

Nie nadaje się do trzymania w mieszkaniu, lubi przebywać na dworze. Koniecznie trzeba mu zapewnić przynajmniej godzinną porcję codziennych ćwiczeń.

ROMANIAN RAVEN SHEPHERD DOG

Romanian Raven Shepherd Dog znany też jako Ciobanesc Corb, czyli owczarek rumuński Raven lub owczarek rumuński Corb to rasa rumuńska uznana przez Rumuński Związek Kynologiczny w listopadzie 2008 roku. Jest naturalną rasą, która wykształciła się na terenie Karpat - Dambovita, Arges, Prahova, Brasov. W tych okolicach górskie psy są bardzo cenione i używane do pilnowania dobytku oraz stad bydła. Nazwa "corb" (ang. raven) znaczy "kruk" i nawiązuje do czarnego futra tych psów.

Owczarek Raven jest wyjątkowej urody olbrzymim psem. Samce osiągają wzrost w granicach 70 - 80 cm, suki 65 - 75 cm. Waga pozostaje proporcjonalna do wzrostu. Jest to imponujący pies, potężny, mocno zbudowany, silny. Jego sylwetka jest regularna, raczej wydłużona niż wysoka, kościec mocny. Ma potężny, donośny głos, przez co jego szczekanie słychać nawet z bardzo daleka.

Jest inteligentny, wesoły, aktywny. Ma dobrze rozwinięty instynkt stróżowania. Odważny, spokojny i zrównoważony. Jest psem z natury posłusznym. Bardzo przyjazny i oddany swojej rodzinie, lubi bawić się z dziećmi, za to wobec obcych jest nieufny i podejrzliwy. Potrafi wykazać się wielką odwagą stając naprzeciwko drapieżników - wilków, rysiów, niedźwiedzi.

Szkolenie Ravena nie jest trudne, ponieważ jest uległy i bardzo chce sprawiać przyjemność swojemu opiekunowi. Konsekwentnym i łagodnym wychowaniem można z tym psem osiągnąć doskonałe rezultaty.

Romanian Raven to znakomity pies pasterski i stróżujący. Jest też wspaniałym towarzyszem i psem rodzinnym.

ROTTWEILER

Rasa wykorzystywana dawniej do pilnowania obozów rzymskich w podbitej przez nich Germanii. Psy te pilnowały bydła stanowiącego zapasy żywieniowe legionów oraz ciągnęły ciężkie zaprzęgi z żywnością i amunicją.

Niemiecki kynolog R. Streble zalicza rottweilera do gładkowłosych psów zaganiających, wywodzących się z linii psów bawarskich o celtyckim rodowodzie. Kolebką tej rasy są ziemie niemieckie, a dokładniej Szwabia. Pierwszy Klub Hodowców Rottweilera założono 13 stycznia 1907, a trzy miesiące później Południowoniemiecki Klub Rottweilera. W 1921 roku wszystkie te stowarzyszenia połączyły się, tworząc Ogólnoniemiecki Klub Rottweilera.

Wzorzec opisuje rottweilera jako psa średniego do dużego wzrostu, średniej wagi: psy 63 - 67,9 cm i ok. 58 kg, suki 58 - 63,5 cm i ok. 48 kg. Jest on harmonijnie zbudowany, przysadzisty i potężny. Sprawia wrażenie silnego, wytrzymałego i zwinnego. Umaszczenie jest zawsze czarne, podpalane w ściśle określonych miejscach: na policzkach, nad oczami, pod szyją i na spodniej stronie klatki piersiowej, pod nasadą ogona i na kończynach.

Dawniej psy te były wykorzystywane jako psy pasterskie, a także jako psy rzeźnickie, czyli pomagające w zaganianiu zwierząt rzeźnych na place targowe. Obecnie głównie znany jest jako pies obronny. W 1910 został oficjalnie uznany za psa policyjnego.

Rottweiler z natury jest psem obronnym i agresywnym wobec intruzów. Według wzorca jest to pies o zrównoważonej psychice, wymagający odpowiedniego i konsekwentnego podejścia. Pewność siebie jest główną cechą charakteru tej rasy, podobnie jak upór, samodzielność czy skłonność do dominacji (ujawnia się to szczególnie u samców). Rottweiler potrzebuje sporej dawki codziennego ruchu.

SAGE KOOCHEE

Znany pod różnymi nazwami - Sage Kuchi, Sage Jangi, De Kochyano Spai, Jangi Spai, Afghan Shepherd, Kuchi Dog. Przez niektórych uznawany jest za odmianę owczarka środkowoazjatyckiego, więc jego status jako odrębnj rasy pozostaje dyskusyjny. "Kuchi" to wędrowne plemiona Afganistanu. Sage Koochee towarzyszy im jako pies pasterski, chroniący karawany, stada owiec, kozy, wielbłądy i inne zwierzęta przed wilkami, wielkimi dzikimi kotami i rabusiami. Związany jest ściśle ze starą kulturą, którą spotykamy w Afganistanie i Azji Środkowej.

Są to bardzo duże psy: do 104 cm wzrostu i do 80 kg wagi. W zależności od warunków geograficznych, w których żyją wyróżnia się trzy typy Sage Koochee: górski, stepowy i pustynny. Można je odróżnić po długości włosa - typ górski posiada sierść najdłuższą, pustynny najkrótszą.

Rozwój tej rasy ukierunkowała przydatność do pracy. Wygląd, w tym wzrost i waga czy kolor szaty nie stanowiły kryteriów hodowlanych. Niezależnie od typu, Sage Koochee powinien być zwinny, szybki i bardzo wytrzymały. Nomadowie potrzebują psów, które potrafią szybko biegać, pracować w trudnych warunkach i znosić ekstremalne temperatury otrzymując przy tym niewiele pożywienia i wody. W swojej pracy muszą być samodzielne, muszą umieć same sobie radzić.

Sage Koochee mają doskonałą intuicję i zrozumienie swojej roli jako stróża - nigdy nie zaatakują ludzi ani zwierząt, którymi się opiekują. Ochronę terytorium, zwierząt i ludzi mają we krwi - nie wymagają w tym zakresie specjalnego szkolenia.

Wyróżnia je to, że jak drapieżniki potrafią polować na drobną zwierzynę dla siebie (nie jak psy myśliwskie dla człowieka), po to, aby przeżyć. I postępują tak od wieków. Zarazem nawet polując nie przestają pilnować powierzonych im zwierząt.

SAGE MAZANDARANI

Sage Mazandarani (Iranian Beardog) to bardzo stara - uważa się, że znana od ponad czterech tysięcy lat - rasa występująca w północnym Iranie.

Istnieją dwie odmiany Mazandarani: nizinna i górska. Typ nizinny ma lżejszy kościec, jest szczuplejszy i ma krótszą sierść, pomagającą w regulowaniu temperatury ciała w czasie upałów na irańskich równinach. Typ górski jest większy i silniej zbudowany, posiada gęstą i długą sierść, która zapewnia mu ochronę przed trudnymi warunkami pogodowymi w górach. Obie odmiany mają duże głowy, silne kufy i potężne szczęki. Zwykle mają kopiowane uszy i ogon. Umaszczenie najczęściej białe z ciemnymi łatami. Może być też czarne podpalane w różnych kombinacjach, aż do samej czerni. Psy te zwykle mierzą 71 cm wzrostu, ale nierzadko spotyka się osobniki wyższe.

Sage Mazandarani jest zdolnym i bardzo skutecznym myśliwym, który potrafi pokonać zwierzynę i średnich i dużych rozmiarów. Pomimo agresji okazywanej podczas polowań, może być miłym psem rodzinnym. Wobec bliskich jest oddany i uczuciowy. Wierny, spokojny i przyjazny, zarazem czujny i odważny. Ma silny instynkt obronny i terytorialny. Chociaż w domu nie wydaje się aktywny, to jednak cały czas czuwa i nie cofnie się przed niczym, jeśli dostrzeże jakiekolwiek zagrożenie dla swojej rodziny.

Konieczne jest oswajanie go od małego z innymi zwierzętami, także psami. Szkolenie Mazandarani jest łatwe, ale musi rozpocząć się wcześnie i być prowadzone przez konsekwentnego i stanowczego trenera. Ten pies potrzebuje opiekuna o silnym charakterze, który będzie miał czas na opiekę i szkolenie. Nie nadaje się do trzymania w mieszkaniu ze względu na wielkość i wysoki poziom energii. Wymaga przestrzeni do zabawy i biegania oraz codziennej dawki ćwiczeń.

W swojej ojczyźnie Mazandarani jest używany do polowań - typ nizinny na lamparty i pantery, a typ górski na niedźwiedzie. Pilnuje stad i gospodarstw. Dobrze się sprawdza jako pies rodzinny.

SARABI

Sarabi (Persian Mastiff, Iranian Mastiff) występuje w północnej części Iranu. W tym kraju hodowany jest od wieków, poza jego granicami pozostaje prawie nieznany.

To jeden z najpotężniejszych psów na świecie. Wyglądem zbliżony do tureckiego kangala, ma solidną muskularną budowę, mocny kark i szeroką głowę. Gruby podszerstek osłania go zarówno przed mrozem jak i ostrym słońcem, zewnętrzny włos nie dopuszcza do przemoczenia. Gęsta sierść stanowi też skuteczną ochronę przed ugryzieniami wilków lub niedźwiedzi. Umaszczenie jest płowe lub szare z czarną maską. Psy osiągają od 75 do 99 cm wzrostu i od 60 do 90 kg wagi, suki są mniejsze.

Sarabi jest nieustraszonym wojownikiem. Imponujący, potężny, silny, niezwykle odporny i wytrzymały, doskonale znosi nawet najtrudniejsze warunki atmosferyczne i niedostatki pożywienia. Potrafi się przystosować do każdej sytuacji. Odważny, lojalny i opiekuńczy. Kiedy, pilnując stada, wyczuwa zagrożenie staje z podniesionymi uszami i ogonem sygnalizując niebezpieczeństwo, a owce instynktownie gromadzą się wokół niego. Jeżeli ma do czynienia z wilkami, stara się je odstraszyć, ale w razie potrzeby atakuje. Zawsze z oddaniem będzie bronił swojej rodziny. Wobec obcych nieufny, może być nawet groźny. Sprowokowany staje się agresywny. Właściwie socjalizowany i wychowywany będzie wspaniałym psem.

Mastify perskie były wykorzystywane od wieków do pilnowania stad, ochrony mienia i zwierząt gospodarskich. Także do zabijania wilków i polowania na niedźwiedzie. Uczestniczą też w walkach psów.

SARPLANINAC

© Źródło: http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Sarplaninac_sitzend.jpg, autor: Mirlind, licencja: [CC-BY-SA 3.0 Deed], http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/deed.en, [CC-BY-SA 2.5 Deed] http://creativecommons.org/licenses/by-sa/2.5/deed.en, [CC-BY-SA 2.0 Deed] http://creativecommons.org/licenses/by-sa/2.0/deed.en, [CC-BY-SA 1.0 Deed] http://creativecommons.org/licenses/by-sa/1.0/deed.en

Pies pasterski z Szar Płaniny. Rasa wyhodowana w średniowieczu na Półwyspie Bałkańskim. Najliczniej występowały właśnie na obszarze Szar Płaniny. Pochodzenie rasy nie jest znane - możliwe, że przybyły z Azji do Europy w czasie wielkiej wędrówki ludów, być może pochodzą od dawnych molosów z Grecji i tureckich psów pilnujących stad. Spokrewniony z owczarkiem kraskim, z którym jako "owczarek iliryjski" uważany był za jedną rasę. Dziś owczarek kraski i sarplaninac to dwie odrębne rasy.

Choć 45 kg to jego maksymalna waga, a 62 cm maksymalny wzrost, wygląda na bardzo dużego psa z powodu mocnej budowy, masywnego kośćca i bardzo obfitej sierści. Głowę ma mocną, ogon puszysty w kształcie szabli. Umaszczenie jednolite w barwie od białej po bardzo ciemną, stalowo szarą.

Sarplaninac to przede wszystkim czujny stróż i niezawodny obrońca, także wierny i mądry przyjaciel. Jest zrównoważony i spokojny, ale staje się agresywny w sytuacjach zagrożenia ludzi lub terytorium. Jest zdecydowany, z natury samodzielny, odporny na trudne warunki pogodowe. W stosunku do obcych, nieufny i nieprzekupny. Jego niezależna natura wymaga odpowiedniego ułożenia - dobrze wychowany jest psem posłusznym. A uczy się łatwo, bo jest inteligentny i bardzo pojętny.

Pierwotnie owczarki te były wykorzystywane do zaganiania stad i pilnowania ich przed drapieżnikami oraz do pilnowania domów i gospodarstw w południowo-wschodnim regionie byłej Jugosławii. W rodzinnych stronach nadal wykonują te zadania. Pod koniec XX wieku przedstawicieli tej rasy sprowadzono do Stanów Zjednoczonych, aby strzegły owiec przed kojotami. Sarplaninac wciąż dobrze sprawdza się też jako pies stróżujący.

Podobnie jak owczarków kraskich, do roku 1970 psów tych nie wolno było wywozić z dawnej Jugosławii. Po zdjęciu zakazu pojawiły się w wielu krajach i obecnie znane są w całej Europie, a także w USA i Kanadzie.

SERBIAN DEFENCE DOG

Serbski pies obronny (SDD, Srpski Odbrambeni Pas) jest molosem pochodzącym z Serbii. Został wyhodowany w latach 1981 - 1991, a celem hodowców było wskrzeszenie dawnych serbskich mastifów, które wymarły w dwudziestym wieku.

Jest to bardzo potężny pies o wzroście do 75 cm i wadze do 70 kg. Mocno zbudowany, silny, ale nie ciężki, z dużą, szeroką głową, umięśnionym grzbietem i krótkim ogonem. Sierść ma grubą, średniej długości. Może być czarny, żółty lub szary. Jest psem zdrowym i odpornym, rzadko choruje i dobrze znosi każde warunki pogodowe.

SDD odznacza się niezwykłą siłą i wysoką inteligencją. Jest psem o stabilnej psychice, spokojnym i zrównoważonym. Pilnuje dobytku i swojego pana, za którego gotów jest oddać życie. Potrafi rozpoznać zagrożenie i samodzielnie podjąć decyzję. Bez zgody właściciela nie wpuści obcego na swój teren. Wobec nieznajomych jest nieufny i nieprzekupny, podobnie nieufny jest wobec obcych psów. W przypadku zagrożenia SDD najpierw reaguje stłumionym warczeniem, które staje się coraz głośniejsze, wręcz mrożące krew w żyłach, a w końcu przechodzi w groźne szczekanie. Jeżeli obcy zignoruje znaki ostrzegawcze, nastąpi gwałtowny atak. Reakcja tego psa na prowokację jest ostra i silna, a kiedy już przystąpi do ataku, nie wycofa się pierwszy, niezależnie od tego, czy przeciwnikiem jest człowiek, czy pies. Nie zachowuje się tak z chęci zabijania, ale z poczucia konieczności obrony swojego właściciela i jego rodziny. Szczególną opieką otacza dzieci, wobec których jest niezwykle tolerancyjny, troskliwy i nie pozwoli na jakiekolwiek przejawy wrogości wobec nich ze strony obcych. Poza domem nie sprawia problemów - na spacerze zachowuje się spokojnie. SDD jest bardzo posłusznym psem, wykonuje wszystkie polecenia wydawane mu przez opiekuna, a także innych członków rodziny.

Serbski pies obronny jest niezrównanym obrońcą i stróżem, zarazem okazuje się wspaniałym psem rodzinnym.

SHILOH SHEPHERD

© Źródło: http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/d/d2/Plushcoatshilohshepherd.jpg, autor: Gaga999, Trillhill - This photo was provided by the webmaster of www.shilohshepherds.org by courtesy of the Shiloh Shepherd Dog Club of America for use in Wikipedia, Photo's creator, w:User:Trillhill, gives permission for free distribution.

Wyhodowany w Stanach Zjednoczonych i uznany tam za osobną rasę w 1990 r. W pracy z tą rasą uwagę przywiązuje się przede wszystkim do charakteru, zdrowia i ogólnie użytkowości.

Owczarek Siloh jest podziwiany z racji wyjątkowej urody. Jest duży - może ważyć do około 65 kg i osiągać wysokość 78 cm w kłębie. Jego budowa jest mocna, a łapy grube i silnie umięśnione. Sylwetka harmonijna i elegancka. Ma długą, gęstą sierść o srebrnym, wilczym ubarwieniu.

Są to psy odważne i pewne siebie. Łagodne olbrzymy, bardzo wierne i oddane swojemu opiekunowi, a przy tym niezwykle inteligentne, wszechstronne i łatwe w szkoleniu. Uwielbiają towarzyszyć swojemu panu przy wykonywaniu codziennych czynności. Mają ogromne zapotrzebowanie na ruch, świetnie pływają i sprawdzają się jako towarzysze biegów i przejażdżek rowerowych. Tolerują dzieci i są do nich przyjaźnie nastawione. Wymagają odpowiedniej socjalizacji i szkolenia z zakresu posłuszeństwa. Źle reagują na agresywne metody szkoleniowe.

Nie mają takiego zacięcia do pracy, jak owczarki niemieckie, ale dobrze się sprawdzają w dogoterapii.

TORNJAK

Rasa istniejąca prawdopodobnie już ok. roku tysięcznego. Była bliska wymarcia, ale w latach 70-tych minionego wieku podjęto prace badawcze i hodowlane prowadzące do jej uratowania. Obecnie dość liczna już populacja składa się z psów wyselekcjonowanych przez pokolenia w Bośni-Hercegowinie i Chorwacji.

Tornjak jest psem dużym, mocnym, proporcjonalnie zbudowanym, o niemal kwadratowej sylwetce. Zarówno w postawie, jak i w ruchu daje wrażenie harmonii i siły. Jego sierść jest długa i gęsta, a umaszczenie łaciate - łaty w różnych jednolitych kolorach są wyraźnie odgraniczone. Charakterystyczne dla tej rasy jest to, że ogon w ruchu zawsze jest wzniesiony powyżej grzbietu.

Dumny i pewny siebie jest jednak psem przyjaznym, opanowanym i posłusznym. Oddany swojemu opiekunowi, waleczny i nieprzekupny stróż pilnowanego dobytku, wobec obcych ostrożny i nieufny. W obecności opiekuna i osób dobrze sobie znanych zachowuje się spokojnie. Łatwy do szkolenia, ponieważ jest inteligentny, ma świetną pamięć, uczy się szybko i z ochotą wykonuje polecenia.

TOSA INU

Tosa (Tosa Inu) wywodzą się z Japonii, gdzie były wykorzystywane do walk psów. W walce psy dążyły do obezwładnienia przeciwnika. Były dyskwalifikowane za szczekanie, a walkę kończono, gdy któreś zwierzę zostało zranione do krwi. W 1910 walki zostały zakazane i rasa była zagrożona wymarciem. W czasie II wojny światowej najlepsze tosa-inu wysłano na północ Japonii, gdzie rasa przetrwała. Obecnie w Japonii walki psów tosa są legalne, uznawane za dziedzictwo narodowe. Jednak walki te podlegają określonym zasadom i nie są prowadzone do śmierci jednego z psów.

Typowy przedstawiciel rasy jest duży i masywny. Ma szeroką klatkę piersiową, dość małe oczy i uszy. Kufa średnia, stop wyraźny. Włos jest krótki i przylegający; gęsty i twardy. Najczęściej spotkana jest tzw. barwa czerwona, inne to płowa, apricot, pręgowana, czarna.

Psy rasy tosa są nieustraszonymi wojownikami. Dlatego muszą być od szczenięcia starannie socjalizowane, aby nie wyrosły na psy nieprzewidywalne. Trzeba je wychowywać łagodnie, ale konsekwentnie. Należy poświęcać czas na regularne, ale nieobciążające zbytnio spacery. W żadnym wypadku nie wolno zachęcać ich do agresywnych zachowań, gdyż nieokiełznane stają się niebezpieczne. Swoich domowników traktują z dużą troską i miłością. Jest to pies posłuszny i oddany. Bardzo dobrze żyją z innymi, małymi czworonogami. Pomimo że zostały wyhodowane do walki to są bardzo delikatnymi i wrażliwymi psami.

Jest to rasa łącząca dwie zasadnicze cechy, których ludzie oczekują od psich towarzyszy: przyjazny dla otoczenia i kochający swoją całą rodzinę, z drugiej strony gotowy do obrony w każdej chwili.

Hodowla tos jest w niektórych krajach zabroniona, np. w Norwegii, Danii, Australii i Nowej Zelandii. W Malezji zakaz hodowli wprowadzono by przeciwdziałać wzrastającej liczbie ataków na ludzi, a zwłaszcza dzieci. W Polsce rasa tosa w roku 2003 została ujęta w wykazie ras psów uznawanych za agresywne.

WILCZARZ IRLANDZKI

© Źródło: http://www.flickr.com/photos/24874528@N04/3137215679/in/photolist-4yzeW5-dggmoe-m1qFQ7-fHuvwR-bE1c7M-kEMUMY-4zTAbo-6cwkmm-4YKkeP-9o11SJ-i3zAk4-kEL8w8-6gyps-7N8Tni-4zTzRm-m1peom-4zPmik-9PV8qv-bs64Sk-kEL4aT-5Me3Vv-6LdEt4-kEKAWH-kEKx5p-kEKeZx-kEKXzz-kEKYq2-kEMBbA-kEKehF-bs5VyM-kEKt8B-kEMrSL-kEKSrP-kEKpbt-kEMCYy-kEMGVw-kEKqMp-e1XXuo-kEKnpT-5fyH37-kEKdjZ-kEMwcY-kEKNmp-kEMF9q-kEKiLR-4QEdFj-694xvd-4SSoLz-kEMznq-m1rXij, autor: Airwolfhound, licencja: [CC-BY-SA 2.0 Deed], https://creativecommons.org/licenses/by-sa/2.0/

Prace archeologiczne wskazały na obecność psów będących przodkami wilczarza irlandzkiego zanim na terenach Irlandii pojawili się Celtowie (400 p.n.e.). Historia wilczarzy jest nierozłącznie związana z dziejami Irlandii. Dawne wilczarze irlandzkie, cenione przez wieki w polowaniach na wilki i inną grubą zwierzynę, zaczęły zanikać wraz z postępującym przetrzebianiem populacji tych zwierząt. W końcowych latach XIX wieku duży wilczarz został uznany za rasę wymarłą. Udało się jednak odtworzyć rasę - wysiłki hodowców zostały uwieńczone w roku 1886 opracowaniem przez nich pierwszego wzorca rasy, natomiast Kennel Club uznał rasę w roku 1925.

Należy do największych psów na świecie. Masywna budowa i potęga smukłej, ale umięśnionej sylwetki powodują, że ten ogromny pies, nie tracąc swojej sprawności, może przekraczać wagę 100 kg. Jego szata jest obfita, włos szorstki, twardy. Maść zawsze jednolita, bez łat, w kolorze czarnym, szarym, stalowo szarym, czasami z ciemniejszym pręgowaniem, czerwonym, płowym, prawie białym lub wilczastym. Wilczarz potrzebuje długiego czasu do osiągnięcia dojrzałości - okres wzrostu kończy w wieku 3 lub więcej lat.

Wilczarz oczarowuje surowym wyglądem, dostojeństwem, równowagą psychiczną, niezwykłą powagą. Jednak sprowokowany do ataku ujawnia też inne cechy - przebiegłość, dzikość i okrucieństwo drapieżnika. Doskonale odczytuje intencje, odróżnia przyjazne zamiary od wrogich. Jest rodzinny, ma spokojne usposobienie, jest łagodny i nieprawdopodobnie cierpliwy wobec dzieci. W szczególności cechują go posłuszeństwo, pojętność i zrównoważenie.

Współcześnie są hodowane w celach reprezentacyjnych oraz towarzyskich. Wilczarz w zasadzie może być trzymany w mieszkaniu, bo nie jest psem ruchliwym, ale musi mieć możliwość wybiegania się z innymi psami lub np. przy rowerze.

Olbrzymie psy z różnych stron świata - str. 5